Ze zeggen dat vrouwen meerdere dingen tegelijk kunnen doen en dat mannen daar minder goed in zijn. Aanleiding voor veel grappen en soms ook heftige discussies. Feit is – en dat wordt steeds weer in wetenschappelijke studies bevestigd – dat geen enkel mens kan ‘multitasken’.

Zelf gebruikte ik het ook altijd als excuus: door onderweg wat met mijn smartphone te doen rijd ik juist alerter omdat ik continu vanuit mijn ooghoeken scherp oplet wat er om mij heen gebeurt. Anders sukkel ik achter het stuur alleen maar langzaam weg.  Nonsens natuurlijk, maar als je het maar vaak genoeg herhaalt, ga je het op een gegeven moment zelf geloven.

Multitasking is computerjargon. Daar wordt er mee aangegeven dat meerdere processen schijnbaar tegelijkertijd – via dezelfde processor – kunnen verlopen. In de praktijk verdeelt de processor zijn tijd en schakelt in milli- of zelfs nanoseconden tussen de verschillende processen die draaien. Het menselijke brein werkt op dezelfde manier. Feitelijk schakelt een mens bij het verrichten van meerdere taken tegelijk, continu tussen die taken. Als ik zogenaamd multitask in de auto, ben ik dus niet met twee dingen tegelijk bezig, maar met twee dingen om en om. Wel met een interval van fracties van seconden, waardoor het ook hier lijkt of het tegelijkertijd gebeurt. Maar dat is dus niet zo.

Daar zitten twee risico’s aan: ten eerste is het voortdurend schakelen vermoeiend. De hersenen als een knipperlicht, dat kost meer energie – en ondertussen krijgt elk van de zaken waar ik mee bezig ben niet de aandacht die het eigenlijk verdient. Dat zie ik in ieder geval als ik kijk naar alle typefoutjes in de whatsapp-berichtjes die ik onderweg verstuurde. Ten tweede – en dat is misschien nog ernstiger: het brein geeft bij het ‘multitasken’ (wat dus misschien beter ‘switchtasken’ zou worden genoemd) de voorkeur aan taken die het makkelijkst zijn uit te voeren. Dus liever een berichtje lezen of foto bekijken op mijn smartphone dan opletten in het toch wel complexe, drukke verkeer. Dat maakt swipen tijdens het chaufferen dus bloedlink. Ook voor mij een eye-opener, die mede-aanleiding was om ermee te stoppen.

Dan maar singletasken: gewoon één ding tegelijk doen. Dat is wel zo veilig; eigenlijk safetasken dus. En als ik pas nadat ik gearriveerd ben mijn berichtjes schrijf, is de kans dat ze foutloos zijn ook meteen veel groter. Da’s pas smart!

Hopelijk overtuigt de uitleg en kom je net als ik tot de conclusie dat die smartphone vanaf nu beter niet wordt gebruikt tijdens het autorijden. Onderweg zijn er toch al genoeg zaken waarover je je aandacht moet verdelen.

Deel dit verhaal via sociaal media – zie de knoppen hieronder. Bedankt!
Ronald Faas