Nee, ik rijd niet in een Tesla, dus lukt het mij niet om in 3 seconden van nul naar 100 te accelereren. Maar ik heb het dan ook niet over seconden, minuten of uren, maar over maanden! Het is mij gelukt om in 3 maanden 100 euro te verdienen voor het goede doel in de actie ‘ik rij voor NL’, gesponsord door een verzekeraar uit het zuiden van het land.

Al eerder schreef ik over de actie, waarvoor ik samen met Mattie Valk van Qmusic mocht figureren. Ook beschreef ik mijn worsteling met de bijbehorende app – die de kilometers registreert – en daarmee de kassa laat rinkelen in plaats van de telefoon. Met mijn jaarkilometrage van rond de 40.000, rijd ik in 3 maanden 10.000 kilometer en dus evenzoveel centen, oftewel 100 euro bij elkaar.

Tijd om te gaan bedenken aan welk goed doel ik dit bedrag zou willen schenken. Daarvoor is intussen een vijftal kandidaten geselecteerd. Twee daarvan springen er wat  mij betreft uit. Dat zijn de initiatieven genomen door ouders van kinderen die slachtoffer werden van smartphone-gebruik in het verkeer. Zij hebben beiden een stichting opgezet met als doel verder leed te voorkomen. Om ons te waarschuwen voor de gevaren van swipen achter het stuur. Of dat nu op de fiets is of in de auto. Of het nu gaat om je eigen veiligheid of die van andere verkeersdeelnemers. Allebei authentiek en vooral ook heel knap om, ondanks het zware verlies dat men heeft geleden, toch de confrontatie aan te gaan. Ze zetten het onderwerp beiden al jaren sterk op de kaart. Prijzenswaardig en wat mij betreft daarom ook prijs-waardig.

Aan welk van de twee zou ik mijn 100 euro willen doneren? Een blik op het reglement leert dat ik daar helemaal niet over na hoef te denken. Mijn 100 euro verdwijnt simpelweg in de grote pot en het initiatief dat de meeste stemmen krijgt van het publiek, gaat er met de buit vandoor. Tenzij dat initiatief niet al het geld (inmiddels meer dan honderdduizend euro) nodig heeft. Dan gaat het resterende bedrag naar de nummer twee. Vervolgens naar nummer 3, 4 en zelfs naar nummer 5.

Een interessante opzet. Om te beginnen hoef ik niet zelf te bedenken welk doel mij het meest aan het hart gaat. Dat scheelt weer een Salomons-oordeel. Vervolgens omdat heel Nederland wordt aangespoord om mee te stemmen. Eerst denk je dan: Ja, maar gaat een ander beslissen over wat er met ‘mijn’ geld gaat gebeuren? Daarvan krijg je hetzelfde onbehaaglijke gevoel als bij een afrekening met de belastingdienst. Maar je realiseert je al snel dat het juist goed is, omdat hierdoor nog meer mensen bij het initiatief worden betrokken. Zelfs smartphone-verslaafde overtreders worden op deze manier gewezen op de mogelijke gevolgen van hun handelswijze. Bovendien, de systematiek waarmee het prijzengeld wordt verdeeld, staat natuurlijk gewoon beschreven zoals we dat gewend zijn van Interpolis. Glashelder.

Stemmen dus, want voor je het weet krijgen we hier net zo’n onverwachte uitslag als bij de verkiezing van de Televizier ring en dat zou ‘niet raar maar heel bijzonder’ zijn.

Ronald Faas