Werk je ook in een team met collega’s of heb je veel contact met andere relaties? Dan voel je misschien ook wel die druk om altijd bereikbaar te zijn voor iedereen of direct te reageren op ieders berichten. Het lijkt wel een soort morele plicht om dat te doen. En het liefst een beetje snel. In de huidige always on-tijd werd het voor mij daarom ook de norm. Niet beperkt tot de momenten dat je rustig achter je bureau of op de bank zit. Nee, met de urenlange autoritten die ik regelmatig moet maken, wilde ik vrienden en collega’s niet te lang laten wachten. Ook onderweg ging ik onbevangen online door. Waarom heet het anders een mobiele telefoon?

Een nieuw fenomeen is ondertussen ontstaan: FOMO, oftewel: Fear Of Missing Out. Vrij vertaald: Bang zijn om iets te missen. Dat is vooral van toepassing op Social Media. Het omschrijft de drang om toch vooral constant te zien wat jouw ‘vrienden’ doen, of hen te laten weten waar jij mee bezig bent. Bij een FOMO-gast is die drang zo groot, dat er sprake is van verslavingsverschijnselen.

Bij mij ligt dat een beetje anders. Het deert mij niet hoe vaak ik word ‘geliked’ als ik eens iets heb gepost op Facebook. En ‘shares’ interesseren me sinds de laatste beurscrisis ook een stuk minder. Nee het is meer mijn overdreven bewustzijn dat ik anderen wil helpen en dienstbaar wil zijn als mensen met vragen zitten. Zo snel mogelijk antwoord geven. Non-stop. Ook als ik onderweg ben. Maar nu realiseer ik me dat het natuurlijk idioot is om daarmee onderhand mensenlevens in gevaar te brengen.

Het is er gewoon ingeslopen. Niet dat iemand het van je eist; misschien is het wel een zelf gecreëerd verwachtingspatroon. Als je zegt dat dat best gevaarlijk is, wordt het door collega’s steevast weggelachen. Vrijwel iedereen doet het namelijk weleens en de reacties verschillen dan ook van ‘moet kunnen’ tot ‘kijk mij eens stoer en behendig zijn’. Geen sociale controle die corrigerend kan werken, maar toch eerder een soort ‘peer pressure’ die het ondeugdelijke gedrag goedpraat.

Ze doen maar. Ik heb mijn keuze gemaakt. De rustmomenten tijdens autoritten sinds ik heb gezegd ‘ik rijd smart, zonder phone’, zijn eigenlijk een verademing. Met een fris hoofd werp ik daarna een blik op mijn scherm om te zien of er nog iets dringends was. Het zal waarschijnlijk niemand verbazen: de wereld is gewoon door blijven draaien. De organisatie doet waar het voor staat en nog mooier: sommige vragen die tijdens mijn rit zijn gesteld, werden intussen al door andere medewerkers opgelost. Dat is pas collegiaal!