Het was de standaardkreet van mijn moeder, als ze wilde aangeven dat alles in orde was: Appie Kim. Het is Bargoens, een taaltje dat door veel ras-Amsterdammers wordt gebezigd. Ik moest eraan denken toen ik Kim van Interpolis ontmoette bij de opnames van de video met Mattie. Van die gelegenheid maakte ik gebruik om wat vragen te stellen over de app die ik net had geïnstalleerd. Als nieuwe gebruiker merkte ik toen namelijk dat het nog niet helemaal Appie Kim was.
Kim noteerde de vragen en beloofde ermee aan de slag te gaan. Wat lukte er dan niet? Nou, tijdens een rit gaat de telefoon in AutoModus. Daarbij wordt het scherm op zwart gezet en mag je de telefoon niet meer gebruiken. Je kunt nog wel worden gebeld, maar dat moet je dan negeren – de ultieme test – om na je rit gewoon even terug te bellen. Elke kilometer wordt door de app geregistreerd en daarover wordt een cent aan een goed doel geschonken. Op mijn bestemming aangekomen wilde ik natuurlijk gauw aangeven dat ik gearriveerd was, om zo te cashen en te zien hoeveel euro’s ik weer voor de goede doelen had verdiend. Soms bleef het scherm te lang zwart naar mijn zin. Als niet heel geduldig persoon begon ik dan op de knopjes aan de zijkant van mijn smartphone te drukken. Dat hielp. Het scherm lichtte op – maar gaf de onverbiddelijk boodschap dat ik nul centen had gespaard, omdat ik mijn scherm ‘onderweg’ had gebruikt. Geduld bleek dus een schone zaak, voor de goede zaak. Gewoon even (…) afwachten tot het scherm ontwaakt, na 10-20 seconden en het komt goed. Een ander fenomeen was dat ik soms een melding vanuit mijn telefoon kreeg (b.v. battery low) die ik moest wegklikken, voordat ik mijn aankomst kon registreren. Zelfde gevolg: scherm gebruikt, geen centen. Zo had ik nog een paar puntjes die Kim noteerde om te laten corrigeren.

Intussen werken we met een nieuwere versie van de app, ben ik geduldiger en gaat het een stuk beter.

Als ik na een zware dag werken in Antwerpen of Brussel ‘s avonds de auto parkeer en het appie weer 3 of 4 euro registreert, kom ik alsnog vrolijk thuis. Vroeger moest ik hele afstanden fietsen in sponsortochten om iets ‘goeds’ te doen. Nu loopt de meter bij elke autorit door. Als er dan ‘s avonds een collectant aanbelt, hoef ik tenminste niet op te staan om open te doen. Ik heb immers al gegeven. Dus laat ik die eer gewoon lekker aan een van de huisgenoten. Appie Kim!