Het woord ‘appongeluk’ is uitgeroepen tot Woord van het Jaar 2017.  Met ‘appongeluk’ wordt niet bedoeld dat je bij Appie Heijn een pot appelmoes kapot laat vallen. Het betekent dat er ellende wordt veroorzaakt door smartphonegebruik onderweg. Liever kwamen ‘appongelukken’ zo weinig voor dat het woord niet eens in deze lijst stond – maar zolang dit soort ongelukken nog dagelijks gebeurt, kan er niet genoeg aandacht voor zijn.

Nu we toch bezig zijn met lijstjes, kijk ik ook even terug naar mijn eigen pennenvruchten van 2017. Er waren zeker blogs die impact hadden. Mijn persoonlijke favorieten hieronder op een rijtje:

De eerste column ging over mijn besluit om te stoppen met swipen achter het stuur. Hierin kon je lezen hoe ik tot mijn beslissing ben gekomen. Een verhaaltje dat ook bijna een geschiedenisles is over het gebruik van mobiele telefoons in de auto. Maar ook in andere opzichten een ’Historisch’ betoog. Na 25 jaar je geliefde telefoon onderweg afzweren is dan ook niet zomaar iets. De geheugentrainer was voor veel mensen een eye-opener: Niet telkens weer op je scherm kijken, maar gewoon onthouden wat je hebt gezien. De tips vielen in goede aarde. Ezelsbruggetjes bouwen helpt zeker om zelf smarter te worden, hoorde ik ook terug van collega’s, kennissen en andere lezers. Daarom staat ‘Geheugentrainer’ fier op vier. Nummer 3 is ‘Coming Out’, omdat (ook hier) blijkt dat ‘erover praten’ helpt. Door aan collega’s vrienden en familie te vertellen dat je gaat ‘kappen met appen’, zorg je voor medestanders en meteen een stok achter de deur. Want als je zegt wat je doet, moet je daarna natuurlijk doen wat je zegt. Bovendien wordt het een gespreksonderwerp waardoor steeds meer mensen worden aangezet om zelf ook mee te gaan doen. Hoewel ‘stoppen met swipen’ een serieuze zaak is, probeer ik het elke keer op een luchtige manier te beschrijven. De column ‘Spotten’ is daar een voorbeeld van. Deze leverde ook heel veel reacties, tips en suggesties op. De weken erna kwam er regelmatig bevestiging van mensen die bijvoorbeeld ook ‘ja-knikkers’ tegenkwamen. Daarom verdient dit verhaaltje de tweede plaats. Op de eerste plaats staat de column over hoe ik naar Eva Jinek keek. Heus niet alleen omdat zij een recordaantal keren gedeeld is. Nee, nu Jinek weer elke werkdag op de buis is, zie ik dat ze zich iets van mijn opmerking heeft aangetrokken. Of zou het toeval zijn?

We gaan nu op weg naar een nieuw jaar met nieuwe columns. We zullen daarin gedurende de maand januari in vijf afleveringen hopelijk heel veel mensen helpen om te ‘kappen met appen’.

Fijne en veilige feestdagen alvast!

Ronald